Daor kumt met vasten zwaoren gang zien dikken kop veuruut, zien zak vol messen,aorig lang, ‘nen grienslach op zien snuut de slachter op ons erf gestapt. . . . Hij kiekt es efkes rond hij trekt zien jas uut, leit zien pruum fatsoenlijk uut zien mond. Dan vraagt ie : “hedde ’t waoter heet ? En wies me ’t beest is aon ? Kom vriend, now is ow knorren uut, ’t is zoo met ow gedaon ! “ En ’n touw geet ’t verken um den poot het velt en krescht en trekt nog efkes laoter is het dood. . . . En ‘r wordt met ’t beest gegekt. Dan kriegt het waoter op zien lief terwiel het vleisch nog trilt het wordt geschoren en gekrabt gesnejen en gevild. Men biendt het op een groote leer dan wordt het opgebeurd, en kiek now mar een ieder aon : Gin minsch die er om treurt ! ’s anderendaogs kriegen we soep met ribkes dik erien zoo’n ribkes kunde ien de stad nog veur gin gulden zien. Gin krelkes vet hèw op de soep nee ’n dikke vette laog, kiek , waoter hè we toch genoeg ma vet steet ien onz’ maog.
En da is ’t wa ‘k maor zeggen wou : Wij boeren èten zat ! Wij doen nie groot, scheppen nie op dà ’s goed vur ’n stadsche fat. Wij èten spek en worst en ham daorum zien wij zoo kloek we laoten aon de stadse lui : de . . . . jam en peperkoek !
Gedichten Gerrit
Taal
