Levensliedje

 

 

Gaat de roode zonne onder,

dekt  de scheem’ring d’aarde toe,

dan verlaat de boer zijn akker

natbezweet  en werkensmoê .

van den toren klept het klokje

en een late vogel zingt,

grauwer , dichter , wordt de nevel

die de velden nu omringt.

 

En de boer denkt aan het schoone

wat zijn zwoegersleven biedt,

over kommer , over zorgen

tobt en mijmert hij thans niet.

Zijn gedachten vliegen henen

naar zijn  huis , naar vrouw en kind,

aan wier zijde hij na ’t werken

rust en zijn belooning vindt.

 

Dan, bij ’t flikk’rend vuur gezeten,

zwelt zijn breede borst van trots,

als hij ’t kind hoort schaterlachen

op zijn knie in wild gehots,

als hij in de klare oogen

van het kind zijn beeltnis ziet. . . .

Al de schatten van de wereld,

voor zijn kind, hij ruilt ze niet.

 

En ze zien met teed’re blikken,

man en vrouw , elkander aan ,

en ze danken vroom den schepper

voor het goede , hen gedaan.

Zij zingt straks een wiegeliedje

en hij neuriet zachtjes meê ,

’t is een lied waarin zij uiten,

’t hoogst geluk, de zoetste vreê .

 

1929   ©    Gerard van Hatert.