De zomer het alwer afgedaon,
Ik zie et aon de bledjes,
Ze vallen al gedurig aon
En dansen op de pedjes.
Zo’n bietje speult de wiend ermee,
Ze kreukelen en tollen
En laten rustig en gedwee
Mar aldeur met zich sollen.
Nog is et tal niet errig groot
Van bledjes die ’t begèven
Mar zuutjes, gaon ze dood,
Ontvalt et korte lèven.
Nog gift de zon ’n mooie dag
Verguldt de bruine takken,
Nog gift ze lonkskes met ’n lach,
Mar zuutjes geet ze zakken.
Straks striemt ’n règenbui deur ’t blad
En alle bledjes vallen,
Dan liggen ze verslenst op ’t pad,
Aon zachte grauwe wallen.
Heur lèven is mar kort gekend,
Te kaorig toegemèten,
En da’s van alles dan et end;
Vertrapt, vergaon, vergèten !

1947         Gerard van Hatert.