Toen de  dichter over vereenvoudiging
van de spelling droomde schreef hij in
de slaap , onderstaande ontboezeming,


Daar liep een frisse vissersman
in ’n mooie laan te dromen
de lucht was blauw , geen zucht bewoog
de schone hoge bomen.
Hij droomde van een eigen schip
en van een vissersvrouwtje,
als hij er nu een tegenkwam
liep hij beslist geen blauwtje.

En zie , daar kwam een lieve meid
al door het laantje henen,
het leek hem of zij zweefde, maar
zij liep slechts op haar tenen.
Hij lachte tegen ’t malse kind
en ging toen met haar over.
De zon ging  dubbel vriendelijk
nu stralen in het lover.

Een sijsje zong op hogen tak
een alleraardigst wijsje.
Dan vroeg de vissersman opeens
iets aan het malse meisje.
Doch het meisje gaf een gil van schrik
en maakte  heel vlug benen. . . .
De jongeman had haar gevraagd :
Kun jij me. . . . . ’n tientje lenen ?

1948    ©             Roel Schik