Uit een ei kwam ik ter wereld
en ik schouwde het leven in,
doch vergeefs zocht ik , het schoonste
wat bestaat : de moedermin !
Niemand heette mij hier welkom,
ik hoorde niet dat zoet geluid,
‘k voelde niet die warme liefde
die het moederharte  uit.
‘k Voelde niet die zachte adem
streelen over mijn gezicht,
en ik wist mij o , zoo’n nietig,
o , zoo’n hulp’loos zoekend wicht.
‘k Hoorde niet dat lief getokkel
niet dat roepen , dringend zacht
en mijn kuikenhartje vroeg mij :
Is dat het leven wat U wacht ?
Ach ik ontwaarde een machine
brandend , warm, maar ijzend stil. . . .
Zoo gevoelloos dat ik beefde . . . .
Om m’n hartje werd ’t zoo kil. . . .
Moest ik daar mijn troost gaan zoeken ?
Klagen daar mijn kinderleed ?
Zeggen daar mijn kinderliefde? . . . .
Ach , wat leek mij ’t leven wreed! . . .

En een storm van bitt’re klachten
welt er uit mijn kuikenhart,
waar heb ik het aan te danken
zóóveel onverdiende smart ? . . .
Later als ik groot ben, zie ik
nimmer kiekens rond me heen,
met mijn vleugels hen bedekken,
voor hen zorgen , mag ‘k niet, neen !

Mensch, ook gij kent dat verlangen
naar geluk en liefd’ en vreugd’
waarom dan zoo wreed vernietigd

’n  Frissche  blijde  kuikenjeugd ? . . . .
Al is het U om geld begonnen,
trekt het goud U meer en meer :
Laat toch Uw gevoel eens spreken,
Geef de moedermin me weer !

1929   ©           Gerard van Hatert.