Ik ben door ’t lange gras gegaan,
En zag de moede maaier aan
Die traag zijn strekel hief ten groet
En tikte aan zijn strooien hoed.

Heel even wees hij naar de zon,
Hij sprak niet—en reeds weer begon
De zeis te snijden door het gras
Dat dor en hard van ond’ren was.

Werd toen de zon te fel misschien ?
Een wijle heb ik ’t aangezien,
Dan groette ik kort ,hij groette t’rug;
De hitte brandde op mijn rug.

. . . .en in de polder zweeft de geur
van goudgeel hooi, - ginds aan de deur
noodt dringend in gebarentaal
een kind de maaier voor het maal.

1947 ©            Gerard van Hatert.