Dikwijls reeds heb ik mijn woorden
paard, aan jouw bestaan gewijd
en nog vind ik voor een rijmpje
over jou, mijn paard, wel tijd .
Als ik jou voorbij zie komen,
eenzaam met een zware vracht,
Haat ik het benzinemonster,
dat jouw schoon bestaan verkracht,
vroeger was jij oppermachtig,
kon men zonder jou niet zijn.
En nu ga je haast  verdwijnen,
jouw onmisbaarheid was schijn.
Waar men vroeger je gehinnik
hoorde in de stille straat,
hoort men nu een claxon gillen
waar een wilde man op slaat.
En dan durft men jou nog schelden
voor een lompe hooi-motor,
hoeveel eeuwen van verdienste
gaan in één slag hier teloor ?
Jij waart altijd kalm en netjes,
zelden raakte jij ontspoord . . . .
Hoeveel menschen worden thans niet
door ’t benzineding vermoord ?
Gaat men jou , paard, vergelijken,
jouw gestalte en jouw lijn
met zo’n blikken bus op wielen. . . . .
Ach , jij kon niet mooier zijn.
En dan moet het heeten dat zoo’n
ding heeft zestig paardenkracht. . . .
Paard , ik kan het je vergeven
dat je medelijdend lacht.
Want ik was er van getuige
hoe je eens je meerderheid
op zoo’n stinkding hebt bewezen,
toen het zich had neergevlijd,
onverwacht en onvoorzichtig,
in een vieze moddersloot.
En met grootsch gebaar jij, paard, toen
jouw  verachte krachten boodt .
Wij verstilden , paardje , toen jij
’t Zestig P.K. blikken- blok,
met je eigen één-P.K.-tje
uit die moddergreppel trok.

1935   ©      Gerard van Hatert.