Ik praat niet over arbeidsrecht

maar ben mijn eigen meid en knecht,

ik, die mijn handen slechts verwond

bij ’t wroeten in de stugge grond.

 

Ik ploeg en eg, ik zaai het zaad,

ik werk en heb geen overdaad,

maar ’t vele bukken kromt mijn rug,

zo keer ik naar de aard’ terug.

 

Ik draag niet voor plezier een kiel,

mij drijft de eerbied voor mijn stiel

maar méér de zorg om ’t daaglijks brood ;

een boer is ook geen idioot !

 

Omdat ik zwoegend moet bestaan

zal mij het bont vermaak ontgaan;

en denkt niet dat het mij niet deert;

genot en rijkdom fascineert !

 

Doch wat ik nederig getuig:

dat ik voor God deemoedig buig,

die mij de moed geeft en de kracht

te werken, zij het dag en nacht.

 

Want nimmer zal een korrel graan

ontkiemen, noch verloren gaan,

niets zal er zijn dat groeit of leeft,

tenzij God zélf het teken geeft.

 

En daarom zal geen leed en pijn

voor mij het loon van d’arbeid zijn;

ik zoek en vind het hoogste recht;

God als mijn baas en ik Zijn knecht.

 

1950 ©                    G.R.Kroes.