Bekoorlijk erfstuk uit vervlogen tijden,

fragiele droom, door ’n zonnestraal gestreeld.

Lichtende wolk van fijne kant en zijde,

met breede linten, waar de wind mee speelt;

Kunstwerk, waarover onze blikken glijden,

gedragen als een kostbaar pronkjuweel.

Met krullen en met bloemen, die zich spreiden

als torens op een zilverwit kasteel;

Hoe schoon is deze broze tooi der vrouwen,

getoond  met eenvoud, waardigheid en zwier

bij blijde bruiloft of in diepe rouwe;

Zij is het blanke vaandel, de banier,

symbool van vrede, welvaart en van trouwe,

de trotse dracht van vrouwen vroom en fier.