Aan de stille dorpse wegen

waar de tijd gezapig gaat

en de mensen zon en regen

groeten bij de dageraad.

Waar de lucht zo smet’ loos zuiver

over wijde velden zweeft

en men slaagt met stille huiver

’t wonder der natuur beleeft.

 

Staat het pakhuis van de boeren,

trotse burcht in klein domein,

waar de stofbedekte vloeren

duizendmaal betreden zijn.

Waar de molenstenen breken

elke korrel levend graan

en in vele winterweken

zelden slechts in ruste staan.

 

Waar de boer zich uit zal spreken,

zo zijn hart hem zeggen zal,

over deugden en gebreken

van zijn land , zijn vee, zijn stal,

onderwijl de stenen malen

en de klok de uren slaat

en de knecht met zware balen

van en naar de wagens gaat.

 

Hier wordt dag aan dag gearbeid

aan een zinrijk monument

met de liefde en de starheid

die men van de boeren kent.

zij die weten hoe te zaaien

in ontvankelijke grond,

weten ’n rijpe oogst te maaien

in hun eigen Boerenbond.

 

1955 ?    Gerard van Hatert.