Jan nam zijn koeien bij het touw
en zei : “Goddank, daar gaan ze ,vrouw.”
Z’n  vrouw zei niets, maar dacht, Goddank,
de winter duurde  àl  te lank. . . .
Dies trok Jan met  z’n  beesten voort
en peinsde na, gelijk het hoort :
Ze vreten in de wei weer zat,
tot  Allerheiligen  zoowat !
Zóólang  ben ik dus uit de brand
en m’n  zorgen aan den  kant,
Wie dàn  weer leeft, wie dàn  weer zorgt,
Ik ben een maand of zes geborgd. . . .

Tot na een week het water kwam
en  Jan  met  ’t  vee de  beenen  nam.
Z’n vrouw keek boos, maar Jan zei: “Schat,
je  weet , een  boer heeft altijd wat !”

1931  ©              GERARD VAN HATERT.