‘k Heb aan de kerkhofpoort gestaan
en zag daar vele menschen gaan,
Gebogen menschen , in het zwart,
in hunne oogen las ik smart.
Een bloementuil in hun hand gekneld
betraden zij het doodenveld.
Zij gaven stil hun bloemen af
en knielden op het kille graf.
Daar was ontroering in hun blik,
gebedgestamel en gesnik. . . . .
En menschen gingen af en aan
doch droevig ben ik heengegaan.

‘k Hervond mezelf in ’t kerkgebouw
dat was gehuld in diepen rouw.
Een priester voor het altaar trad
en met het volk tezamen bad:
“O Heer van leven en van dood
bevrijdt de zielen uit hun nood.
Wij smeeken Uw ontferming af,
verlos hen van hun zondenstraf. . . .”
En vele zielen , op dit uur,
zijn heengevloden uit het vuur
door ons gebed en onze min
den open schoonen Hemel in.

1 november 1935 ©
                     Gerard van Hatert.