Ieder jaar komt er een dag in
Ons klein-menschelijk bestaan,
Waarop ‘n glimlach plaats gaat maken
Voor een, ’t hart ontwelde traan.
Eén  dag komt er ieder jaar weer,
Waarop wij wat verder zien
Dan de weinige genoegens
Die het leven ons kan biên .
Eén dag dat wij droef herdenken
Al wat eens ons dierbaar was
En dat, trots de teêre banden,
Van ons heenging, al  te  ras.
Eén dag dat we denken: Vader,
Moeder, waarom gingt ge heen ?
Waarom liet ge mij hier achter,
Gansch verlaten en alleen ?
Eén dag dat we scherp en zuiver
Onderscheiden goed en kwaad,
Dat we uit ons hart verbannen
Alle vijandschap en haat.
Eén dag onder and’re dagen
Die ons peinzen doet het meest. . . . .
De herdenkingsdag der dooden
Die ons dierbaar zijn geweest.

Eén dag komt er ieder jaar weer,
Eén dag van weemoedigheid,
Oók, omdat die ons doet denken
Aan onz’ eigen sterf’lijkheid.

1931         ©  Gerard van Hatert.