Ik wil nog ééns de dauw zien op het gras
en  lopen langs de pas getrokken voren,
de dorpsjeugd  horen  zingen in de klas
en  kijken  naar de oude wagensporen.

Ik wil nog éénmaal schouwen op de deel
en kijken naar ’t vertrouwd gedoe der koeien,
de paarden nog eens zien in hun gareel
en op de akker ’t wintergraan zien groeien.

Ik wil nog éénmaal zien de deugd en trouw,
’t gegroefd gezicht en de vereelte handen,
de godsdienstzin van Brabants man  en vrouw. . .
en van mijn kamertje de witte wanden.

Ik wil nog éénmaal bidden in Gods huis
en kijken naar  de lichtval  door de ramen ,
nog éénmaal knielen voor het witte kruis
op het dorpse kerkhof en dan zeggen : Amen.

Dan wend ik mij naar ’t land mij voorbestemd
waar ik hoop dat nieuw geluk voor mij zal stralen ;
Doch in mijn harde vuist zijn vastgeklemd
van moeders rozenkrans de lieve kralen. . .